اشعار

قسمْ به صبح دل انگیز این حرم، بانو            جهانِ ماست بدون تو چون عدم، بانو

هزار و یك در رحمت به روی ما وا شد            چو آمدیم به صحـن تو صبحـدم، بانو

نـمی شـدیـم جـدا از حـریـم تان، حـتّـیٰ            نـداشتـیـم اگر داغ و درد و غـم، بـانـو

از آستان ملك پاسبان تان، عُـمری ست            نـدیـده ایـم بِـه والله، جُــز كــرم، بـانـو

نفس نفس زدن ماست وقف نوكری ات            چرا كه فرصت عُمْر است مُغتنم، بانو

اگـرچه خـاك كـف پـات نـیـسـتـیم، امّا            غـبـار راه تو هـسـتیــم دست كم، بـانو

دُرُست، بهره ای از شاعری نبردم من            ولی به عـشـق شما می زنـم قـلـم، بانو

درون پوست خود از شعف نمی گُنجم            همین كه دور و برت می زنم قدم، بانو

یكی دو تا كه نه، اینجا هـزارها سائـل            شـدند یـك شـبـه نـزدِ تو مُحـتـشم، بانو

امـام زادۀ بـی مثـلِ واجـبُ الـتَّعـظـیـم            به محضر تو فلك گشته است خَم، بانو

چو میرزای قمی و چونان بروجردی            مـجـاوران تو هـسـتـنـد مـحـتـرم، بانو

مُــدام در ره اثـبـاتِ جُـرم مـی كـوشـد            كسی كه شد به ولای تو مُـتّـهـم، بـانو

به راه روزی خود گرچه لنگ هم بزنیم            نـمی خـوریـم به اسـم شـما قـسـم، بانو

رواست این كه بخـوانیم زینـبت وقتی            دو خواهـرید، ز هر حیث مثل هم، بانو

هر کس به احـتـرام مـقـام تو خـم نشد            آقـا نـشـد؛ بـزرگ نشد؛ مـحـتـرم نـشد

دل خـسته بود و راهی این آستـانه شد            دل خـستـه بود و راهـی بـاغ ارم نشد

گـفـتـند مـرقـدت حـرم آل فاطمه است            با این حساب هیچ کسی بی حـرم نشد

این حـاجـت من است الـهی قـلـم شود            دسـتـم اگـر بـرای تو بـانـو قـلـم نـشـد

شکر خـدا که شـامـل لـطف شـما شدم            ما شـاعـرت شدیـم ولی محـتـشـم نشد

می خواستم برای تو بهتر از این غزل            من را ببخش آنچه که می خواستم نشد

عمـری غُـبارِ حضرتِ معصومه ایم ما           تا در جـوارِ حضـرتِ معـصـومه ایم ما
هر چـند بـارِ حضرتِ معـصـومه ایم ما           در سایه سارِ حضرتِ معـصومه ایم ما

اهـلِ دیـارِ حضـرتِ مـعـصومـه ایم مـا

ای آرزویِ پــنــجــره فـــولاد آمــدیــم           ای قـبـلـه گـاهِ طـاقِ گـوهـرشـاد آمـدیـم
بر خـاک بـوسـه داده و بـر بـاد آمـدیـم           بــابُ الـجَـواد حــاجتِ مــا داد آمــدیــم
حـالا کـنارِ حضـرتِ معـصومه ایـم مـا

تـا نـور مـی دَمـی بـه تـمـامِ چـراغ هــا           رَد مـی شـویـم مثـل نـسـیـم از رواق ها
مـعـراج مـی رویــم بـه دوش بُـراق هـا           فـریـاد مـی شـویـم از ایـن اشـتـیـاق هــا
دل بی قرارِ حضـرتِ معصومه ایـم ما

ما را که عُمرِ نوح دَمی نیست پیشِ تو           مـا گَشته ایم هیـچ غَمـی نیسـت پیشِ تو
شـاه و گـدا زیـر و بَـمی نیست پیشِ تو           یـادِ بهشـت جُرمِ کَـمی نیـست پیـشِ تـو
مَحـوِ بـهـارِ حضـرتِ معـصومه ایم مـا

روحُ الاَمین که حاجِبِ دولتسَرایِ توست           از خـادمـانِ کعـبـۀ دارالشـفـایِ تـوست
تو کیستی که صحنِ رضا در هوایِ توست           ایـوان طـلا هـواییِ گنـبد طلایِ تـوست
شُکرَش دُچارِ حضرت معصومه ایم ما

بـا لطفِ مـادرانه ات اِحیـا شدیـم شُـکر           بِـرکـه نَـه، رود نَـه، دریـا شدیـم شُـکـر
مـولا نـگـاه کــرده و آقـا شـدیـم شُـکـر           ذُریه های حضـرت زهـرا شُدیـم شُکـر
ایـل و تـبارِ حضـرتِ معـصومه ایـم ما

بانو ! اگـر چـه پیـش تـو خِشتِ مُحَقَریم           از خِـشت هایِ خانـۀ موسی بنِ جعفَریم
عُـمریست از کـنارِ شـما لُقـمه می بَریم           از صـحنِ جامـع آمـده ایـم و کـبـوتـریم
سُجـده گـذارِ حضـرتِ معصـومه ایـم ما

مـا را نـشـان گـرفت اگرچـه مَـلالِ غَم           هر چند پُر شده هـمه جا قیل و قالِ غَم
مـا را گِـره زدنـد بـه پـرهـایِ بـالِ غَـم           مـا را گِـره زدنـد ولـی بـی خـیـالِ غَــم
تـا خاکـسارِ حـضـرتِ معــصومه ایم ما

تـا ســر ســپــردۀ عَــلَـم زیــنــبــیـه ایـم           سـر میـدهـیم و مَـردِ غَــمِ زیـنـبـیــه ایم
مــا از غــبـارِ مـحــتـرمِ زیــنــبـیـه ایـم           مـا کُـشـتـه مُــرده یِ حـرمِ زیـنـبـیـه ایم
چون ذوالفقارِ حضرتِ معصومه ایم ما

بانـو بهشت گـوشۀ پنهـان چشم توست            دریـا همیشه تشنـۀ بـاران چشم توست

با تو بهار مانـدنی است و فـرشته وار            تسبیح گوی خالق سبحان چشم توست

وقتی نسیم صحن تو بر صورتم نشست            دیدم تمام عشق غزل خوان چشم توست

پایین پای درس تو عمری نشسته است            هاجر همان که جزو مریدان چشم توست

ای جـانـماز هرشـبـه ات بال جـبـرییل            قـبـلـه تمام مـایـل ایـمـان چـشم توست

تـوحـیـد از کـلام شـمـا آب می خـورد            ایران ما هـنـوز مسلـمان چـشم توست

اقـرار مـی کـنـم که قـلـم لال مـی شـود            هر جا که صحبت تو و ایمان چشم توست

در ریشه های بـاور شعـرم حـلول کن            شرمنـده ام بضاعـت من را قـبـول کن

آنقدر رفت که در ثـانیه ها هم گـم شد            بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد

و همیـن زائــره سبـز زیـارتـگـاهـش            در پـرواز به سمت حــرم هـشـتـم شد

گـوشـۀ چـادر او روی سـر قــم افـتاد            کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گــم شد

خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه            قــم مـدیـنـه شد و او فــاطـمه دوم شد

یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند            یــازده مـرتـبه اینجا حــرم مـردم شد

جمع بودند در اینجا هـمـگـی تا اینکه           جمکران آمد و همسایـۀ این خـانم شد

ای دلم بی قـرار در حــرمت           کن نگــاهی به سائل کرمت

ذره ای بـودم و ز لطف شما            زیــر بــالــم شده تمـام سما

طفل خُردی به پای مکتب تو          بوده ام من دخیل هر شب تو

سر نهــادنـد پیش پـــای شما           بهجت و فاضل و مطهر هـا

عمه و بنت و خواهرمعصوم          بر تو باشد سلام هرمعصوم

ای ضریح شما مطاف ملک           رفته گلدسته ات فـراز فلک

چشم من ابری است وبارانی          از تب عشق خود تو میدانی

لحظه هایم اسیـــر دل تنگی           می زنم زلف یـار را چنـگی

افـتـخــارم بُــود گــدایــی تو           مــرغ دل را کنــم هوایی تو

می کنی تو غـــــروب آدینه           دل من را چــو صـحـن آیینه

با نگــاهــی دلــم هوایی کن           قلب من را تو کــربلایی کن